Fotki:

Ford Granada
Autor: Zdzisław Podbielski <>
Źródło: Młody Technik 4/1980 <http://www.mt.com.pl>

Produkcja samochodów Granada w zakładach Forda w Kolonii (RFN) jest duża. W
1978 r. produkowano dziennie ok. 1000 sztuk tych wozów.
Najnowsza Granada wytwarzana jest od sierpnia 1977 roku i zdobyła sobie
popularność przede wszystkim tym, że można wybrać samochód o tej nazwie
spośród 8 wersji silnikowych, z nadwoziem 3 albo 4-drzwiowym lub kombi.
Samochody Ford o nazwie Granada produkowały zakłady Kolonii już w 1972
roku. Samochód Ford Granada skonstruowano wykorzystując konstrukcję
wcześniejszą, produkowanego wiatach sześćdziesiątych samochodu Ford Taunus
17M.
Początkowo samochody Granada wytwarzane były i w Kolonii, i w należącej
również do koncernu Forda w fabryce w Dagenham w Anglii. Dzisiaj pozostała
tylko Granada niemiecka.
Pomimo przeprowadzonej w 1977 roku znacznej modernizacji nadwozia, wygląda
ono masywnie i ciężko. Wrażenie wzrokowe odpowiada zresztą rzeczywistości,
gdyż Granada ma dużą masę własną. Trzeba jednak przyznać, że ta ciężka
sylwetka nadwozia jest jednocześnie elegancka, bez nadmiernych ozdób. Z
boków nadwozia listwa biegnie na wysokości zderzaka przedniego i tylnego i
tworzy ich przedłużenie. Lista ta spełnia nie tylko rolę ozdoby, ale także
chroni nadwozie samochodu przed zarysowaniem najczęściej występującym w
momencie otwierania drzwi stojącego obok pojazdu.
Ochronna listwa, biegnąca wzdłuż nadwozia, oraz zderzaki wykonano z
czarnego materiału elastycznego. Taki sam czarny kolor ma atrapa przednia,
której poziome żebra pochylone są ku dołowi, co ma zapewnić skuteczniejszy
wlot powietrza do chłodnicy. Duży otwór powietrza do chłodnicy znajduje się
pod zderzakiem przednim, a jeszcze niżej blachy nadwozia tworzą tzw.
spoiler, który kieruje odpowiednio strumień przepływającego powietrza w
czasie jazdy, przyczyniając się do zwiększenia stabilizacji pojazdu w
ruchu. Kształt spoilera wzorowano na podobnym urządzeniu wcześniej
wprowadzonym w najmniejszych Fordach o nazwie Fiesta.
W większym stopniu niż spoiler stabilizację pojazdu w czasie jazdy zapewnia
znaczny rozstaw kół. Jest to jeden z największych rozstawów kół (przednich
- 153 cm i tylnych 154,5 cm) w seryjnie wytwarzanych pojazdach osobowych
podwyższonej klasy. Dla porównania rozstaw kół przednich i tylnych
samochodu Mercedes 250 wynosi 147,5 i 143 cm. Warto wyjaśnić, że rozstaw
kół jest to odległość między kołami na jednej osi mierzona od środka styku
ogumienia z jezdnią.
Kołom jezdnym samochodu Ford Granada należy poświęcić parę słów Tarcze kół
wykonane są z aluminium Uzyskano nie tylko efekt ozdobny, ale także
zmniejszenie tzw. masy nieresorowanej.
Każdy samochód poruszający się po drodze podlega drganiom i wstrząsom
wywołanym nierównościami na wierzchni. Im te drgania i wstrząsy są
mniejsze, tym większy jest komfort jaz dy, a także większa jest trwałość
niema wszystkich elementów pojazdu.
Zawieszenie samochodu powoduje ograniczenie przenoszenia się drgań Jednak
są takie elementy pojazdu, które nie podlegają działaniu zawieszenia
nazywają się one masami nieresorowanymi. Należą do nich: koła jezdne, osie
i mosty napędowe. Konstruktorzy pojazdów dążą do tego, aby masy
nieresorowane były jak najmniejsze.
Koła tylne samochodu Ford Granada są zawieszone niezależnie. Jest to rzadko
stosowane rozwiązanie w seryjnych wozach osobowych z klasycznie
rozmieszczonymi elementami przeniesienia napędu, tj. z silnikiem
umieszczonym z przodu, napędzającym koła tylne. W takim przypadku
najczęściej, bo jest to najprostsze, stosuje się sztywny most napędowy.
Zawieszenie niezależne jest rozwiązaniem bardzo korzystnym, gdyż każde z
kół na tej samej osi jest indywidualnie połączone z ramą lub nadwoziem
samonośnym samochodu. Wychylenie jednego koła nie wpływa na zmianę
położenia drugiego koła, tym samym stabilność samochodu w czasie jazdy jest
duża.
Niezależne zawieszenie kół tylnych nie jest nowością u Forda. Tego rodzaju
zawieszenie stosowano już w latach sześćdziesiątych, miały je brytyjskie
Fordy - Zephyr i Zodiac. Zastosowane rozwiązanie okazało się niezbyt
szczęśliwe, ponieważ dla oszczędności konstruktorzy nie wprowadzili
przegubów umożliwiających swobodne skręcanie , się i niewielkie wydłużanie
półosi napędowych. Samochody Zephyr i Zodiac niebezpiecznie zachowywały się
w czasie jazdy na ciasnych zakrętach. Wykazywały charakterystykę
podsterowną, czyli opornie wchodziły w zakręt przy jednoczesnym unoszeniu
tyłu samochodu.
W nowym rozwiązaniu niezależnego zawieszenia kół samochodowych Ford Granada
zastosowano przeguby równobieżne, po dwa dla każdej -półosi Przeguby przy
przekładni głównej pozwalają na wynikającą z nierówności drogi zmianę
długości półosi do 10 mm.
Wiemy wszyscy, że koła osi przedniej każdego samochodu wymagają okresowej
kontroli i regulacji ustawienia. Rzadziej się zdarza, aby była możliwa
regulacja ustawienia kół tylnych. Możliwość takiej regulacji jest np. w
naszym małym Polskim Fiacie 126 p, a także w Fordzie Granada.
Regulację zbieżności kół tylnych Granady wykonuje się przez pokręcanie
sworzni z mimośrodowymi podkładkami mocującymi wewnętrzne ramiona
trójkątnych wahaczy do pomocniczej (szczątkowej) ramy, którą jest
poprzeczna belka nośna.
Pokręcając sworznie, przesuwamy końce wahaczy i otrzymujemy żądaną
zbieżność kół. Od prawidłowej zbieżności kół zależy zachowanie się
samochodu w ruchu, jak i właściwa eksploatacja ogumienia. Zbieżność kół
jest to różnica między odległościami obręczy kół jednej osi mierzona z tyłu
i przodu obrzeży obręczy na wysokości osi kół.
Na wstępie powiedzieliśmy, że samochód Ford Granada wyposażony może być w
jeden z ośmiu silników. Wersje silników różnią się od siebie ilością (4 i
6-cyl.) i układem (rzędowy i widlasty) cylindrów, pojemnością skokową i
mocą wynoszącą od 71 do 160 KM (52,21 do 117,66 kW). Ponadto można otrzymać
Granadę z silnikiem wysokoprężnym, zapożyczonym z firmy Peugeot.
Zależnie od zastosowanego silnika różnią się właściwości ruchowe pojazdu.
Najlepiej rozpędza się Granada wyposażona w silnik 160-konny, bo 100 km/h
uzyskuje w ciągu 9,3 s, a np. wóz z silnikiem o mocy 90 KM (66,19 kW)
prędkość tę uzyskuje w ciągu 16,3 s. Silniki benzynowe Granady zużywają
sporo paliwa, co wiąże się m.in, ze znacznym ciężarem pojazdu.
Konstrukcja silników Granady, tych benzynowych, znana jest i stosowana od
wielu lat w samochodach Ford Taunus. Jednostki o widlastym układzie
cylindrów mają dwa rzędy cylindrów pochylone względem siebie pod kątem 60°.
Centralnie, w widłach cylindrów umieszczony jest wałek rozrządu napędzany
od wału korbowego za pomocą pary kół zębatych. Równolegle ustawione zawory
ssące i wydechowe sterowane są za pośrednictwem długich lasek popychaczy od
wału rozrządu. Widlaste silniki Granady, choć nie należą do najnowszych
konstrukcji (pochodzą z lat sześćdziesiątych), są dalej stosowane, m.in.
dlatego, że umożliwiają poprowadzenie nisko linii maski silnika, a poza tym
stwarzają możliwości uzyskiwania wielu wersji.
Zdzisław Podbielski

Dane techniczne samochodu Ford Granada 2,3 V6
-  Nadwozie samonośne (z przodu i 2 tyłu pomocnicze fragmenty ramy)
4-drzwiowe, 5 miejscowe.
-  Silnik 4-suw., 6-cyl. widlasty, chłodzony cieczą, umieszczony z przodu
napędza koła tylne.
-  Średnica cyl. x skok tłoka/pój, skokowa -90x60,14 mm/2294 cm3.
-  Moc maks. 73,5 kW (108 KM-DIN) przy 5000 obr/min.
-  Stopień sprężania 8,75 : 1,
-  Skrzynka przekładniowa 4-biegowa całk. synchronizowana.
-  Zawieszenie przednie; trójkątne wahacze poprzeczne, sprężyny śrubowe,
amortyzatory teleskopowe, stabilizator.
-  Zawieszenie tylne: trójkątne wahacze skośne, sprężyny śrubowe,
amortyzatory teleskopowe.
-  Hamulce dwuobwodowe ze wspomaganiem, przednie tarczowe, tylne bębnowe,
ręczny hamulec mechaniczny na kota tylne.
-  Ogumienie o wymiarach 190/65 HR 390.
-  Długość/szer./wys. pojazdu - 472/179/142 cm.
-  Rozstaw osi - 277 cm.
-  Masa własna pojazdu - 1390 kg.
-  Prędkość maksymalna - 167 km/h.
-  Zużycie paliwa - 11,0 1/100 km.